Kitapdiari

Uzak bir diyarda   küçük bir kız varmış. Bu kızın adı Ayça’ymış. Bu aralar Ayça kendini çok kötü hissediyormuş çünkü annesini kaybetmiş. Evleri kasabadan çok uzakmış o yüzden babası ve evin yardımcısı Aynur ablasından başkası yokmuş. Burası çiftlik olduğu için herkesin işi çokmuş. Ayça’nın tek görevi sabah erkenden tavuklara yem vermekmiş. Annesi varken bol bol oyunlar oynuyorlarmış ama şimdi tek başına kalıyor ve hayal kurmaktan başka bir şey yapmıyormuş. Bir gün kargo arabası eve kocaman bir sandık bırakmış ve gitmiş. Babası sandığı açtığında içinden ayaklı boy aynası çıkmış ve bir de mektup. Bu ayna Ayça içinmiş, teyzesi göndermiş. Babası da aynayı Ayça’nın odasına yerleştirmiş. Ayça bütün gün aynanın karşısına oturup kendine bakmış ve değişik hareketler yaparak çok eğlenmiş. Her sabah kalkar kendine aynada bakarmış. Bir gün dışarıda dolaşırken annesiyle oyun oynadıkları çayıra gelmiş. Güneş parlıyormuş ve Ayça yere uzanıp annesiyle yaptıklarını hatırlamaya başlamış ve ağlama

Bu dünyaya gelir gelmez bir çok konuda başarılı olmamız bekleniyor. Ayağa kalkar kalkmaz ailemiz sevinç çığılıkları ile bizi ödüllendiriyor. Böylece her zaman başardığımız her adımda onlardan onay bekliyoruz. Eğer bir konuda yeterince başarılı olamazsak, onların gözünde göreceğimiz  hayal kırıklığından ödümüz kopuyor. Bundan sonra hayata ya başarısızlık korkusuyla devam ediyoruz ya da her şeye boş veriyoruz. Ailenin kıyaslaması, dolaylı ya da dolaysız bir şekilde hayat boyunca devam ediyor.  Seçtiğimiz meslek,seçtiğimiz eş de ailemizin onayına ihtiyacımız var. Ama etrafınıza bir sorun, kim eşinden tam olarak memnun ya da ailemize göre seçtiğimiz prestijli işlerden tam olarak zevk alıyor. Elbette ailelerimiz bizim için en iyisini istiyor ama neye göre. Genelde kendi eksiklerini veya kendi tutkularını çocukların üzerinden gerçekleştirmeye çalışıyorlar.  Zaman geçtikçe, para ve başarı bizi tatmin etmediğini görüyoruz .Böylece, nasıl mutlu ve huzur dolu bir hayat  olmalı diye arayış içi

Bugünden itibaren sizinle bazı konularda düşüncelerimi paylaşacağım. Büyük ihtimalle katılmayacaksınız ama kendimi ifade etmem gerektiğine inanıyorum.  Güzel ülkemde o kadar çok moral bozucu haberler duyuyorum ki bazen yataktan kalkmak içimden gelmiyor. Bakıyorum herkes çevremde rahatsız ve şu soru devamlı gündeme geliyor NE YAPABİLİRİM??? Acı olan etrafınızda sizi temsil edecek bir parti veya bir sosyal topluluk olmaması. Kendimi sosyal demokrat olarak görüyorum ama çevremdeki parti kuruluşları beni temsil etmiyor. Barışçıl bir insanım ama şehitlerimiz her gün gelirken milliyetçi duygularım kabarıyor ve Savaş nerede sorusu içimde yankılanıyor. Kimin düşman kimin dost olduğunu bilmemek insanı yalnızlaştırıyor. Şu anda sadece bireysel olarak ne yapmam gerektiğini düşünüyorum. Çevremdeki insanlara mahalle bilincimizi geliştirmemiz gerektiğine anlatmaya çalışıyorum. Yaşadığım apartmandaki komşularıma karşı daha duyarlı olamamız gerekiyor. Ulusal konularda veya çevresel konularda da